وطن دوستی در آموزه های اسلامیوطن زادگاه و مکانی برای حفظ مال، ناموس، عزّت و شرف انسان است؛ و به همین جهت یکی از نشانههای خردمندان، دلدادگى به وطن است.عشق به وطن، مهمترین مبیّن و مظهر وابستگی انسان به وطنش محسوب میشود. خداوند بزرگ، سرشت مردم جهان را با وطندوستى آمیخت و هر گروهى را به شهرى که دارند خشنود ساخت، و خاک و زمین آنان را در نظرشان محبوب کرد. البتّه خداوند، طبیعت انسانها را گوناگون آفریده است ﴿وَ قَدْ خَلَقَکُمْ أَطْواراً﴾ (نوح/ 14) و اگر این اختلاف طبایع در سرشت انسانها نبود، هر انسانی خواستار پرمحصولترین شهرها و متعادلترین کشورها بود و اگر چنین بود مردم جهان براى به دست آوردن مراکز و شهرهاى پرمحصول، با یکدیگر کشمکش و نزاع داشتند (ابن الفقیه، 1416، ص487). اگر عشق به وطن نبود مناطق بد آب و هوا یا عادّی بکلّی ویران میشد، زیرا کسی در آنجا سکنا نمیگزید، بلکه به مناطق بهتر میرفت. لازمة این کار، متروکه ماندن و خراب شدن آبادیها و روستاهای دوردست و به هدر رفتن فواید فراوان است. زیرا در آنها معادن و منابع فراوانی است که در شهرهای بزرگ یافت نمیشود و انسان بدان نیاز دارد. به همین جهت، خداوند عشق به وطن را در دل مردم انداخته است ـ به طوری که هر کس وطن خود را بر مناطق دیگر ترجیح میدهد. روستاییان زمانی که به شهر میآیند ماندن و خوابیدن در آنجا برایشان نامطلوب است، با وجود آنکه امکانات موجود در شهرها بسیار بیشتر است. همة مخلوقات به جایی که در آن به دنیا آمدهاند علاقه دارند. عشق به وطن میلی طبیعی است که خداوند در بین مخلوقاتش قرار داده است تا آنجا که حیوانات نیز به وطن خود عشق میورزند. به عنوان نمونه، حیوانات اهلی به اصطبل خود، پرنده به لانة خود و وحوش بیابان به غا, ...ادامه مطلب